selamlar efendim…
Oncelikle blogdaki yazilarim konusunda verdigim sozleri tutamamanin sahte uzuntusunu yasadigimi sizlerle paylasmak istiyorum… Pek de umrumda olmayan sebeplerden dolayi Pink yazisini yazmamamin ustune Niagara yazisini da yazmayacak olmam eklendi… Niagara gunlukleri de bana kalsin deyip, Amerika’daki son gunume dair edecegim birkac kelama geciyorum;
Acisiyla tatlisiyla derlerdi de, ben sinir olurdum, ama aslinda klise timimiz oldukca hakliymis… Gercekten de heyecanli, bunaltici, zaman zaman eglenceli, zaman zaman da oldukca rutin bir iki bucuk ay geride kaldi. Boston’daki son aksamimi yasarken geriye baktigimda, gozlerim Amerika’daki aylarimi atlayip direkt olarak Turkiye’deki hayatima odaklaniyor…
Amerika, iyi ya da kotu oldugunu su anda kestiremedigim bir ruyaydi ve bitmek uzere… Gercek hayatima, guzel ulkeme yarin donuyorum. Ailemin, arkadaslarimin, sevgilimin ve elbette Vera’nin hayatindaki yerimi tekrar alacagim hayali 1 gun sonra gercek olacak…
Herseyi cok ozledigim ve bu ozlemimin dayanilmaz hale geldigi anda geriye donecek olmam mutluluk verici… Vera yeni sarkilari, ben de hayatimi geri almayi bekliyorum…
Son zamanlarda, bu blogda paylasilamayak sebeplerle biraz huzunlu de olsam, su anda umutluyum. Geri donuyorum, heyecanliyim.
Mazhar Alanson’un bir filmi vardi hani;
“Hersey cok guzel olacak…”
Iste oyle…
Koray
No comments:
Post a Comment